Chryzantemy w naszym ogrodzie

Chryzantemy w naszych ogrodach.

Autorem artykułu jest Wanda Frasiak

Chryzantema to po grecku – złoty kwiat. Stąd w Polsce przyjęła się nazwa – złocień. Pięknem chryzantem można się cieszyć, kiedy już nie kwitną inne kwiaty wokół nas.

Pierwsi chryzantemy zaczęli uprawiać Chińczycy i Japończycy. Pierwsza wzmianka o tych roślinach podana przez Konfucjusza pochodzi sprzed 2500 lat. Nie wiadomo jednak, kiedy zaczęto uprawę i hodowlę tej rośliny w Chinach – prawdopodobnie w pierwszych latach naszej ery. W tym samym czasie rozpoczęli również uprawiać złocienie japończycy. W XVI wieku uprawa złocieni w Japonii osiągnęła swój szczyt. Z tego okresu pochodzi wspaniały obraz przedstawiający ogród z chryzantemami w Kyoto. Złocień stał się godłem narodowym Kraju Kwitnącej Wiśni. Każdego roku obchodzono tam uroczyście święto złocieni, które według starych podań, symbolizują długie życie. Do Europy pierwsze złocienie trafiły pod koniec XVIII wieku, dzięki kapitanowi Blancardowi, który przywiózł trzy odmiany uprawiane w Chinach. Posadzono je w Muzeum Przyrodniczym w Paryżu. Po pewnym czasie jedną z nich przywieziono do Anglii. Niedługo potem Anglia miała już dużą liczbę odmian, które przywożono bezpośrednio z Chin. W Polsce pierwsza wzmianka o złozieniach pokazała się w roku 1887. Do dziś uprawiamy je głównie na kwiaty cięte i jako rośliny doniczkowe kwitnące na dzień Wszystkich Świętych. Popularne stają się też złocienie ogrodowe, zwane bylinami, uprawiane w ogrodach. Dzięki licznym krzyżowaniom uzyskano wiele typów przeróżnego rodzaju kwiatostanów. Różnorodność form, kształtów, barw a także sposobów i terminów uprawy, pozwala zaliczyć złocienie do grupy roślin o najbardziej wszechstronnie użytkowaniu.

Zimotrwałe i drobnokwiatowe odmiany złocieni najlepiej nadają się na wieloroczne uprawy ogrodowe. Uprawiając wiele gatunków i odmian chryzantem wieloletnich i jednorocznych można uzyskać w ogrodzie barwne kobierce przez kilka miesięcy – od czerwca do końca października.

Hodowla odmian wielokwiatowych wymaga uszczykiwania. Uszczykiwanie polega na usuwaniu miękkich wierzchołków pędów bocznych wydających kwiaty. Jeśli roślina przeznaczona jest do ozdoby ogrodu, pozostawia się wszystkie wyrośnięte pędy boczne, natomiast na roślinach przeznaczonych do cięcia kwiatów pozostawia się tylko do ośmiu pędów.

---

http://pasjeogrodow.blogspot.com./

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Pierwiosnki -jedne z pierwszych wiosennych kwiatów

Pierwiosnki - jedne z pierwszych wiosennych kwiatów.

Autorem artykułu jest Wanda Frasiak

Pierwiosnki – kojarzą się nam z początkiem wiosny, kiedy to rozkwitają w ogrodach jako jedne z pierwszych kwiatów. Warto jednak pamiętać, że istnieją gatunki zakwitające pod koniec wiosny, a nawet latem.

Są sadzone w ogródkach skalnych, na niskich wiosennych rabatach i ich obwódkach, a także wśród drzew i krzewów oraz nad wodą.
W marcu, mogą się ukazywać kwiaty pierwiosnka lekarskiego (Primula officinalis), ząbkowanego (P. denticulata) i gruzińskiego (P. juliae). W drugiej połowie kwietnia – maja kwitną: pierwiosnek wyniosły (P. elatior, syn, P. veris), bezłodygowy (P.acaulis) i łyszczak (P. auricula), pierwiosnek wyniosły (P. elatior, syn P. veris), pierwiosnek bezłodygowy (P. acaulis) i łyszczak (P. auricula), a także od niego pochodzący gatunek mieszańcowy – pierwiosnek omączony (P. farinosa) i zarzyczkowaty (P. cortusoides).
Pierwiosnek omszony: ma bardzo efektowne, okazałe kwiaty, których średnica dochodzi 3-4 cm w kolorach: żółte, różowe, fioletowe – dość ciemne bądź bordowe. Kwiaty są zwykle dwu lub trójbarwne, z kontrastowo zabarwionym oczkiem lub brzegiem. Wymaga próchniczego, żyznego, wilgotnego podłoża zawierającego wapń i półcienistego, osłoniętego od wiatru stanowiska. Rozmnaża się go przez podział po kwitnieniu, a rasy przez wysiew nasion.
Pierwiosnek omączony: gatunek europejski, występujący na torfowiskach. Ma ząbkowate liście od spodu pokryte białym, mączystym nalotem, od którego pochodzi nazwa tej rośliny. Różowe lub fioletowe kwiaty z żółtą gardzielą osaczone są, na szczypułkach długości 15-20 cm. Lubią wilgotne, torfowe gleby. Rozmnaża się je przez wysiew nasion zaraz po zbiorze.
Pierwiosnek zarzyczkowaty: całe rośliny pokryte są miękkimi włoskami. Pędy kwiatostanowe dorastają do wysokości 15-30 cm, a na ich szczycie osadzone są różowe, lejkowate kwiaty. Jest to roślina cieniolubna, wymagająca lekkiej, próchniczej gleby, stale lekko wilgotnej. Rozmnaża się ją przez wysiew nasion zaraz po zbiorze.
Późną wiosną i latem zakwitają okazałe gatunki pierwiosnków takie jak: pierwiosnek japoński (Primula japonica), pierwiosnek Beesa (Primula beesiana), mieszańcowy gatunek – Primula x bullesiana, pierwiosnek kwiecisty (Primula florindae) oraz pierwiosnek Viala (Primula vialii).
Pierwiosnek japoński: uprawiany jest w ogrodach już od XIX wieku. Ma jajowate, długie, ząbkowane liście i omączone pędy kwiatostanowe długości 30-50 cm. Czerwone kwiaty pojawiają się w maju. U odmiany Alba, są one barwy białej. Rośliny wymagają dostatecznie wilgotnego, słonecznego lub półcienistego stanowiska. Można rozmnażać je przez wysiew nasion wczesną wiosną.
Pierwiosnek kwiecisty: jest okazałą rośliną, której pędy kwiatostanowe osiągają wysokość od 60 cm do 1m. Pachnące i jasnożółte kwiaty rozwijają się w czerwcu. Rośliny wymagają żyznej, wilgotnej gleby, zawierającej torf. Sadzimy je w miejscach słonecznych lub półcienistych. Rozmnaża się je przez wysiew nasion.
Pierwiosnki bezłodygowe, wyniosłe i ząbkowane sadzimy najczęściej na niskich rabatach z wiosennymi bylinami, pierwiosnki gruzińskie, bezłodygowe i wyniosłe nadają się też na obwódki rabat. Pierwiosnki lekarskie i bezłodygowe sadzimy w większych grupach pomiędzy drzewami i krzewami, pierwiosnek ząbkowany, gruziński, łyszczak i omszony są doskonałymi roślinami do ogrodów skalnych. Lubiące wilgotne, torfowe podłoże pierwiosnki omączone, kwieciste, japońskie Beesa i P. x bullesiana znajdują w ogrodzie zastosowanie jako rośliny sadzone nad brzegami zbiorników wodnych.
Aby pierwiosnki dobrze rosły oraz długo i obficie kwitły, sadzimy je na stanowiskach, które są dość widne wiosną, zaś latem zapewniają roślinom półcień. Należy uprawiać je na glebach dość ciężkich, o dużej zawartości próchnicy, dostatecznie wilgotnych. Większość gatunków źle znosi suszę, wymaga, więc regularnego i obfitego podlewania.

---

http://www.pasjeogrodow.blogspot.com./

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Paprotka - Nefrolepis

Paprotka - Nefrolepis

Autorem artykułu jest Iwona Muzal

Większość roślin można łatwo znależć zarówno u ogrodników - kwiaciarzy, jak i w coraz liczniejszych specjalistycznych sklepach ogrodniczych.

Paprotka - Nefrolepis

Paprotki dobrze udają się w domu, nawet w miejscach gorzej oświetlonych. Potrzebują jednak stałej dużej wilgotności powietrza. W pomieszczeniach z centralnym ogrzewaniem nie będą czuły się dobrze, jeśli nie podejmiemy starań zwiększających wilgotność wokół nich. Potrzebują tego wszystkie gatunki paproci, poza tymi wytrzymałymi- nerka i łuska- odnoszących się do kształtu liści.

Znanych jest 35 gatunków pochodzących z rejonów tropikalnych. Nefrolepis był ulubioną paprocią w okresie wiktoriańskim, obecnie też należy do najpopularniejszych roślin ozdobnych. Bujne liście o falistych liniach dobrze pasują zarówno do wnętrz nowoczesnych jak i stylowych. Paprotki dobrze rosną w doniczkach lub w wiszących koszykach, pod warunkiem, że będą odpowiednio podlewane i zapewnimy im dużą wilgotność powietrza.

W kwiaciarniach należy wybierać okazy żywo zielone, o liściach nie poskręcanych, bez ubytków i nie uschniętych, zwłaszcza w środku rośliny, skąd wyrastają nowe liście.

Rozmnażanie tej rośliny nie jest trudne. Wiosną przez małe roślinki /rozmnóżki/ tworzące się na końcach rozłogów i wyrastające z boków rośliny. Przesadza się je do oddzielnej doniczki.

Światło - toleruje miejsca cieniste. Nie lubi bezpośredniego działania słońca.

Podlewać obficie latem a co 14 dni dodać nawozu płynnego, zimą przynajmniej raz w tygodniu.

Wilgotność powietrza. Najlepiej zraszać codziennie wodą.

Paprotka w normalnych warunkach może żyć wiele lat, ale niekiedy gwałtownie zamiera bez wyraźnej przyczyny. W suchej atmosferze żyje krótko.

Roślina jest dosyć łatwa w uprawie, ale wymaga nieco uwagi i dobrej pielęgnacji. Czasami przy odpowiednich warunkach może wyrosnąć w duży okaz o liściach długości nawet 76 cm.

---

http://www.kwiaty-ivka67.blogspot.com

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Przesadzanie kaktusów

Przesadzanie kaktusów

Autorem artykułu jest Miłosz Gądziak

Dowiedz się jak i co ile przesadzać kaktusy doniczkowe. Jakimi zasadami należy się kierować aby rośliny nie straciły swojej żywotności. Kiedy można pierwszy raz podlać przesadzoną roślinę?

Kaktusy nie mają wygórowanych wymagań jeżeli chodzi o przesadzanie. Mniejsze kaktusy należy przesadzać bowiem co dwa, trzy lata, natomiast większe wystarczy przesadzać co cztery, pięć lat. Warto też zadbać, by nasze rośliny miały odpowiednie doniczki. W przypadku kaktusów najlepsze są doniczki plastikowe. Są łatwe do utrzymania w czystości, ponadto prostokątne zajmują mało miejsca. Ale co najważniejsze, korzenie kaktusów nie będą wrastać w ścianki doniczek – co dzieje się w przypadku doniczek glinianych, które jeszcze do niedawna były uważane za doskonałe do uprawy kaktusów.

Przy przesadzaniu należy zadbać o wilgotność podłoża – dzięki temu sprawniej wyjmiemy roślinę i unikniemy połamania jej korzeni oraz cierni. Kaktusy należy wyjmować bardzo ostrożnie, by ich nie uszkodzić, bowiem grozi to nawet uschnięciem rośliny. Nowa doniczka nie może być zbyt duża, a rośliny nie powinniśmy wkładać za głęboko. Ważna rada dla początkujących hodowców – po przesadzeniu roślin nie należy podlewać. Musimy bowiem odczekać jakiś czas, najlepiej około dwóch, trzech tygodni, gdy zacznie ona wzrastać i dopiero wówczas możemy ją podlać, ale nie zbyt intensywnie. Przy przesadzaniu, by nie uszkodzić cierni i tym samym nie pokaleczyć rąk, można dodatkowo obwinąć roślinę szmatką, i w ten sposób ją przesadzać. Dzięki temu delikatnie wyjmiemy kaktusa, nie niszcząc rośliny i nie raniąc swych dłoni. Po przesadzeniu dobrze też jest uprawiać kaktusy w nieco ciemniejszym miejscu, osłaniając je przed promieniami słonecznymi.

--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Kaktusy praktyczne i estetyczne

Kaktusy praktyczne i estetyczne.

Autorem artykułu jest Miłosz Gądziak

Kaktusy to rośliny, które oprócz walorów estetycznych maja również zastosowanie w lecznictwie, produkcji alkoholu oraz produkcji mebli.

Kaktusy oprócz swej oryginalności, dzięki której mogą ozdabiać nasze mieszkania i ogrody posiadają też inne cechy, które pozwalają na zastosowanie ich chociażby w lecznictwie. Niektóre gatunki mają bowiem właśnie właściwości lecznicze i są wykorzystywane w leczeniu niektórych chorób. Dlatego uprawa kaktusów może być niezwykle korzystna dla naszego zdrowia.

Uprawa gatunku zwanego karnegią olbrzymią może pomagać w leczeniu reumatyzmu, a inne w leczeniu cukrzycy, chorób stawów, mogą być stosowane na biegunkę a nawet są w stanie wspomagać pracę serca. Niektóre gatunki kaktusów ponadto mogą być jadalne, wytwarzając owoce przeznaczone do spożycia. Takim gatunkiem jest na przykład opuncja figowa. Wytwarza ona rośliny, z których przyrządzić można wiele potraw, stosowana jest głównie w rejonie basenu Morza Śródziemnego.

Ponadto owoce i nasiona niektórych gatunków można używać do sporządzania wina czy wódki, popularnej tequili w Meksyku. Tak więc uprawa kaktusów może przynieść wiele korzyści i zastosowań w lecznictwie czy przemyśle spożywczym. Warto też jako ciekawostkę dodać, że od zamierzchłych czasów doceniano kaktusy. Były one bowiem roślinami, które miały wiele zalet, nie tylko leczniczych, ale przede wszystkim praktycznych. Z niektórych gatunków na przykład, z cierni, otrzymywano igły do szycia, a pędy wykorzystywano jako garnki. Z większych okazów budowano nawet szałasy, gdzie zamieszkiwały całe rodziny, a obecnie kaktusy są używane nawet do produkcji mebli w rejonach Ameryki Południowej.

---

Miłosz Gądziak
kaktusy - uprawa kaktusów

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Najpiękniejsze kaktusy

Najpiękniejsze kaktusy

Autorem artykułu jest Miłosz Gądziak

Na świecie rośnie niezliczona ilość przepięknych roślin. Jednymi z nich są kaktusy, które swym pięknym i niepowtarzalnym wyglądem rywalizują z nawet najpiękniejszymi roślinami świata.

Kaktusy to rośliny stosunkowo łatwe w uprawie i dlatego hodowcą ich może stać się wręcz każdy, istnieją gatunki niezwykle piękne, zakwitające wspaniałymi barwnymi kwiatami. Jednym z takich kaktusów jest rochea szkarłatna, pochodząca z Afryki Południowej, gdzie znajduje się pod ochroną, gdyż jest zagrożona wyginięciem. Roślina zakwita pachnącymi kwiatami o różnej barwie. Kaktusy te możemy nabyć w kwiaciarniach, w okresie kwitnienia może stanowić nawet piękny prezent. Rochea szkarłatna nie jest trudna w uprawie, podobnie zresztą jak inne kaktusy i sami możemy ją uprawiać na parapecie okiennym.

Innym gatunkiem, pochodzącym również z Afryki, a zasługującym na uwagę jest także lamprant błyszczący. Gatunek dość niezwykły - kwitnie całe lato, więc roślina ta może stać się piękną ozdobą naszych domów, balkonów czy ogrodów. Kwitnie purpurowo różowymi kwiatami z lekkim połyskiem - stąd w nazwie słowo „błyszczący''. W niektórych krajach, gdzie można spotkać tą roślinę, jest ona nazywana nawet „błyszczącym kwiatem" lub kwiatem „łatwo dostrzeganym", właśnie za sprawą pięknych kwiatów, które jest w stanie wykształcić ta roślina. Obydwa gatunki nie są zbyt wymagające. Rosną one jak już wspomniano w Afryce, która jest ich ojczyzną, więc należy im zapewnić jasne i słoneczne miejsce, w których będą mogły swobodnie wzrastać i zakwitnąć. Tylko takie warunki, a więc podobne do tych, w których rośliny rosły, są w stanie zapewnić jej prawidłowy wzrost i wyhodowanie kwiatów, z których będziemy dumni.

--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Uprawa kaktusa Wielkanocnego Hatioda lub Ripsalidopsis

Uprawa kaktusa Wielkanocnego Hatiota lub Ripsalidopsis

Autorem artykułu jest cabanka

Epifityczny brazylijski kaktus w naturze rośnie na drzewach, ale dobrze adaptuje się także w warunkach domowych. Wiosną, w okolicy Wielkanocy obsypuje się wspaniałymi kwiatami.

Pochodzą z rodziny kaktusowatych. Przeniesione na wszystkie kontynenty z pustyń Ameryki Środkowej- głównie z Brazylii.

1. HATIORA GAERTNERI

Bezlistne, członowate łodygi spłaszczające się pomiędzy złączeniami. W miarę wzrastania rozchodzą się na boki i opuszczają.

Szkarłatne, wydłużone śliczne kwiaty pojawiają się na końcach pędów.

Aby nasz kaktus wielkanocny zakwitał regularnie w porze Wielkanocy, potrzebuje okresu spoczynku- od września do grudnia- około 8-12 tygodni. Roślina zawiązuje wówczs pąki kwiatowe.

Temperatura

W okresie spoczynku na poziomie 10-13 C. W okresie wegetacji wytrzyma krótkie okresy chłodu, jednak najbardziej optymalny zakres to 16-21 C. W upalne lato możemy wystawić na balkon, czy taras w zacienionym zakątku.

Światło

Ustawiamy w jasnym, lecz nie bezpośrednio nasłonecznionym miejscu.

Podlewanie

Podlewamy obficie, ale tylko wtedy, gdy powierzchnia niemal zupełnie przeschnie. Używamy letniej wody. W okresie spoczynku podlewamy tylko tyle, żeby liście nie zwiędły.

Wilgotność

Toleruje niski poziom wilgotności, jeżeli temperatura nie jest zbyt wysoka. W czasie kwitnienia, korzystnie jest co jakiś czas zrosić całą roślinę, lecz nie należy nadmiernie moczyć kwiatów.

Nawożenie

Okres wzrostu (styczeń-sierpień) nawozimy co miesiąc, nawozem dla kaktusów. W okresie spoczynku wcale nie odżywiamy.

Przesadzanie

Młode kaktusy co roku, pod koniec okresu spoczynku do ziemi na bazie torfu. Starsze okazy wystarczy co 3 lata, do ziemi gliniastej.

2. RIPSALIDOPSIS

Należy do grupy krzewiastych kaktusów o licznych, drobnych kwiatach. Duże kwiaty mają jedynie gatunki i odmiany hodowlane szlumbergery. W zależności od okresu kwitnienia nazywanej "kaktusem wielkanocnym", i "kaktusem Bożego Narodzenia".

Stanowisko i pielęgnacja

Kaktus wielkanocny zawiązuje pąki w dużej zależności od długości dnia i temperatury. Najbardziej optymalne dla niego miejsce to jasne, przewiewne, o temperaturze 10-15 C. W takich warunkach będzie regularnie zakwitał w okolicach Wielkanocy.

Chcąc uzyskać obfite kwitnienie musimy poddać go działaniu chłodu przez 60-80 krótkich, zimowych dni. Najkorzystniejszy przedział temperatury 8-11 C. Później nie powinna wynosić więcej niż 20 C. Zawiąże mniej pąków, a nawet je pogubi.

Uważać należy (po zawiązaniu pąków przez roślinę), na większe wahania temperatury. Grozi to zrzucaniem pąków- a szkoda!

Podlewanie i nawożenie

Podlewamy przez cały rok taką ilością, by bryła korzeniowa zachowywała zawsze równomierną wilgoć. Unikamy i przesuszenia i zawilgocenia, aby pędy liściowe nie uległy obkurczeniu i nie odpadły.

W okresie wzrostu po kwitnieniu nawozimy raz w tygodniu.

Przesadzanie

Przesadzamy na przełomie marca/kwietnia, z początkiem wypuszczenia pędów, do pulchnej, próchnicznej ziemi z niewielką ilością gliny. Zastosować można też ziemię standardową.

Ciekawostką jest to, że kwitnienie ripsalidopsisa możliwe jest w każdym wybranym momencie roku. Wystarczy tylko umiejętnie przesunąć porę chłodu.

Dzięki roślinom nasze życie nabiera barw..

---

magiakwiatow-cabanka.blogspot.com

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl